Pegaz. Ogień życia

Bohaterami powieści "Pegaz - Ogień życia" są nastolatkowie Emily i Joel, a z drugiej strony upadły bóg z Olimpu - Pelen. Powieść zaczyna się od prologu, którego akcja rozgrywa się na Olimpie atakowanym przez tajemnicze stwory zwane "niradami". Następnie opowieść kontynuowana jest w dwóch wątkach - wspomnianych dzieci oraz Pelena, które stopniowo zaczynają się łączyć. W międzyczasie do historii włączają się nowi bohaterowie - tata Emily oraz bogini Diana, a także dwóch agentów CRU(Centralny Resort Ultrabadawczy), którzy za wszelką cenę chcą pojmać upadłych bogów oraz latającego konia - Pegaza. "Pegaz" to ciekawe zderzenie współczesnego postrzegania świata z mitami. Dla ludzi, którzy mają w pamięci niedawne lekcje z mitologii na pewno będą się nieźle bawić. Czytelniczy starsi za to będą mieli frajdę z odtwarzania wiedzy podczas czytania książki, ponieważ autorka umiejętnie wplotła wiele postaci w opowieści bohaterów, o których tylko słyszymy, ale znamy z mitycznych opowieści - zatem możemy sobie dopowiedzieć kim są i co potrafią. Zapewne pojawią się w późniejszych tomach. Ale powieść ta, to nie tylko historia o Pegazie. Za uwagę zasługuje fakt, że autorka próbuje nauczyć młodych czytelników opieki nad zwierzętami i współczucia tym, które popadły w niewolę. W kooperatywie z innymi stara się pomóc uwięzionym koniom, które są tutaj symbolem wykorzystywanych przez ludzi zwierząt. Razem z pomocą idzie opowieść o przyjaźni, gdyż tylko razem można dokonać rzeczy niemożliwych. Wiele zdarzeń autorka ponaciągała do swoich potrzeb - nic dziwnego, w końcu powieść o mitycznych bogach miała się zderzyć z współczesnym światem, w których o nich niemal zapomniano. Musiała zatem wypełnić luki i łączniki swoimi pomysłami. I tak np. tajemnicza rasa potworów jest fikcyjna - nie doszukałam się nigdzie w mitach wzmianki o nich, czy o ataku na domenę bogów rzymskich. Także istnienie Pelena pozostaje pod znakiem zapytania, ponieważ również nie można znaleźć informacji o nim - za boga złodziei (i kupców) uchodził Hermes. Za to bardzo cieszą w powieści opisy zetknięcia bogów z technologią lub kulturą ludzi - wiele z tych opisów jest okraszony dużą dawną humoru. Zwłaszcza opisy z pokarmem, którym są zauroczeni (z uwagi na dużą porcję cukru w nich zawartą - wg mitów, bogowie pili ambrozję i miód, aby zachować boskie siły - czyli generalnie jedli dużo cukru). Sama historia bogów jest tutaj mieszanką mitów greckich jak i rzymskich. Bogowie rzymski w odróżnieniu od greckich nie odwiedzali ludzi. Byli wobec nich neutralni i nigdy ich nie ostrzegali, nawet jeśli groziło im wielkie niebezpieczeństwo - oczekiwali natomiast bezwarunkowego czczenia. Ich siedzibą nie był Olimp - co wyraźnie podważa już historię autorki. Jowisz i jego świata zasiadali w niebie, a na Ziemi mieli swoje świątynie zwane Panteonami, w których czasem rezydowali.